συντυγχάνω

συντυγχάνω, [tense] fut.

A

-τεύξομαι Hsch.

, Phot., Suid.: [tense] aor. 2 συνέτῠχον: [tense] pf.

-τέτευχα Chrysipp.Stoic.2.174

, PTeb.22.3 (ii B.C.):

I of persons, meet with, fall in with, τινι Hdt.4.14, Ar.Nu.608 (troch.), PTeb. l.c., etc.; so μοίρᾳ τοῦδ' ἐχθίονι ς. S.Ph.682 (lyr.);

σ. νεκροῖς ἀσπαίρουσι Antipho 2.4.5

;

ξυνέτυχεν ἐξιόντι μοι ἄνθρωπος ἀποφράς Eup.309

: abs., S.OT122; but οἱ συντυγχάνοντες, of two persons meeting, Hdt. 1.134, cf. Pl.Ti.56d.

2 rarely c. gen., like the simple verb, συντυχὼν κακῶν ἀνδρῶν perh. having like others met with evil men, S.Ph. 320 (σὺντυχὼν Paley), cf.OC1482 codd. (lyr., σοῦ τύχοιμι Cobet).

3 ὁ συντυχών the first that meets one,

ὁ αἰεὶ ξυντυχών E.Hec.1182

(also without ὁ, Id.Rh.864): rarely in [tense] pres.,

ὁ συντυγχάνων Pl.Lg. 762c

: also of things, τὸ συντυχόν the first that comes to hand, average,

οὐ τὸ σ. ἔργον Hdt.1.51

;

πᾶν τὸ σ. ἡδέως ἤσθιεν X.Ages.9.3

.

II of accidents and chances, happen to, befall,

τὰ συντυχόντα σφι Hdt.8.136

;

ὅσα δεῖ χώρᾳ συντυχεῖν Pl.Lg.709c

: abs., happen, fall out, εὖ ξυντυχόντων if things go well, A.Th.274;

πᾶν τὸ συντυχὸν πάθος S.Aj.313

;

ὁ ξ. κίνδυνος Th.3.59

; πρὸς τὰ ς. according to circumstances, Plu.Oth.13, cf.9: impers. συνετύγχανε, συνέτυχε, it happened that . . , c. inf., Th.7.70, Plb.15.4.5, Plu.Lys.12, Pel.18; συνέτυχε οὕτως, ὥστε . . Aristeas 307: c. part., ἡ οὐσία συντέτευχε τὸν μέσον κατειληφυῖα τόπον Chrysipp. l.c.